Het was zo’n goed plan. Een vierdaagse schrijfretraite in Frankrijk.
Ik deelde het plan, vertelde erover en er kwamen veel enthousiaste reacties.
Daardoor leek het goede plan ook echt uitvoerbaar.
Dus vergrootte ik de promotie. Met bonzend hart, want wat een aandacht vestig ik daarmee op… mezelf. Ik ben de schrijfcoach die de retraite organiseert. Wil ik vertrouwen wekken in mijn aanbod, dan moet ik toch vertrouwen wekken als persoon. En autoriteit uitstralen.
En toen gebeurde het: precies de twijfels, angsten, onzekerheden die elke schrijver vroeg of laat overvallen – en waarop ik een schrijver die zich door mij laat coachen zo goed kan begeleiden – overvielen mij.
Ik weet het niet, ik kan het niet, ik durf niet – dacht ik.
Ik zet door, ik kan het wel, gewoon doorzetten – dacht ik ook. En dus zette ik door.
En twee mensen meldden zich aan. Yes, twee deelnemers! Mijn enthousiasme kreeg weer de overhand. Ik schreef weer een wervende blog met tips over invalshoeken en structuur waarmee je teksten sterker maakt. En ik gooide ik er een paar online advertenties tegenaan om een breder publiek te bereiken.
Van online marketing weet ik veel minder dan van schrijven en schrijfcoaching. Dat is geen ondermijnende gedachte maar een feit. Als ik als bladenmaker een project coördineer voor een klant, is er budget om collega’s in te schakelen die zijn gespecialiseerd in KPI’s halen, social media posts maken, een slimme verkoopcampagne opstellen. Alleen nu ben ik mijn eigen klant, wil ik als zelfstandig ondernemer mijn dienstverlening uitbreiden en is campagne voeren een heel ander verhaal. Ik heb geen businessplan. Ik heb geen marktonderzoek gedaan. Ik heb geen verkoopstrategie. Ik heb gewoon een goed plan. Dat plan is gestoeld op jaren ervaring en positieve ervaringen van klanten. Ik begeleid al vijftien jaar schrijvers en mensen met de ambitie om schrijver te worden. Zij hebben iets te zeggen, willen hun verhaal goed verwoorden en vinden stimulans en begeleiding bij mij. Kijk, dit zo formuleren bezorgt me dan weer helemaal geen bonzend hart. Nou ja hoogstens van trots. Het is prettig om te merken dat wat ik doe betekenis heeft voor mensen die hun schrijfvaardigheid en zelfvertrouwen als (beginnend) auteur willen vergroten. Zij vinden hun weg steeds beter naar mij voor een-op-een begeleiding.
Dat goede plan van mij bestaat eruit om zulke mensen samen te brengen – tijdens een schrijfretraite. Zodat zij ook elkaar stimuleren en helpen ontwikkelen. Zodat het gedeelde enthousiasme aanstekelijk werkt. Mijn begeleidende rol in zo’n groep voelt als nieuw, vandaar dat bonzende hart, de twijfel en onzekerheid. Maar net als die mensen blijf ik mezelf graag ontwikkelen en uitdagen. Wat ik een-op-een kan, moet ik ook kunnen in een groep.
Alleen bleef het bij twee deelnemers, dat is geen groep. De datum van de schrijfretraite kwam dichtbij, dus nam ik het moeilijke besluit en heb ik die twee afgebeld. Zij teleurgesteld. Ik teleurgesteld. Maar er volgden open gesprekken. Met hen; met andere belangstellenden die dit keer niet konden, geen tijd hadden, niet durfden; met een collega, een vriend. En nu is er een nieuw plan. Om te beginnen ga ik me daarop bezinnen. Maar het idee is om het iets kleinschaliger te houden, en dichterbij. Gewoon een dagdeel samen komen met een aantal mensen die bezig zijn met een verhaal, iets op papier willen zetten, die spelen met gedachten en hun vorm, stijl en stem nog niet helemaal vinden maar wel iets op het spoor zijn. Bij mij aan tafel, gewoon thuis in mijn boerderij, met zelfgebakken appeltaart en bakken vol ideeën, schrijftips, mijn enthousiasme en mijn jaren ervaring als schrijver en begeleider van creatieve processen.
Zou dit beter werken? Zou jij willen aanschuiven? Heb jij tips om mijn idee te ontwikkelen tot een goed plan? Ik hoor het graag! Want het samen doen, daar is het mij om te doen.