Ze is leidinggevende in de zorg en volgt nu een Master. Ze wil ze dat het schrijven van papers haar wat gemakkelijker afgaat, om tijd te besparen. Ze wil zoals ze van zichzelf gewend is uitmuntend werk afleveren. Maar als zorgprofessional is ze geen geboren schrijver, daarom zoekt ze schrijfbegeleiding. Ze verwacht meer lol te beleven aan het schrijven als ze meer souplesse vindt in het formuleren van ingewikkelde materie.
Dat ze ook nog eens messcherpe stellingen wil neerzetten, blijkt pas als we haar zorgvuldig geschreven stukken bespreken.
Haar teksten zijn keurig volgens de toetsingsregels van haar docenten opgebouwd; ze onderbouwt haar verhaal met eindeloos veel onderzoeksresultaten en ze doet uitvoerig aan bronvermelding – precies zoals het hoort in een academisch artikel. Maar stelling nemen doet ze niet. Ergens in de laatste paar regels bungelt iets dat best lijkt op een puntige conclusie, maar niet als zodanig is geformuleerd.
Tijdens onze eerste coachingsessie breng ik het gesprek om te beginnen op structuur: kies een heldere invalshoek en maak die direct duidelijk in de titel en intro van je stuk. Verdeel de hoofdvraag die je met je artikel wilt beantwoorden onder in een stuk of vijf vragen, het antwoord op elke vraag is een nieuwe paragraaf. Zo kom je vanzelf tot een logische structuur, daarmee vind jij als auteur houvast tijdens het schrijven en bied je lezers dezelfde houvast. We praten over volgorde, veel meer schrijven dan nodig is om te ontdekken wat je nou eigenlijk wilt zeggen om vervolgens weer te schrappen zodat je het ook mooi vertelt.
Ze is enthousiast, ze stelt vragen, ze vat in haar eigen woorden samen wat ze denkt van mij te hebben begrepen en ze probeert zinnen op mij uit. We spreken af wanneer ze nieuwe teksten en bewerkte concepten aanlevert zodat ik die kan lezen en van feedback kan voorzien. En we plannen de tweede coachingsessie waarin haar teksten en mijn feedback als leidraad voor ons gesprek dienen.
Die tweede en ook de derde keer dat we elkaar spreken zie ik het vuur in haar steeds verder oplaaien. Waar nou echt kosten bespaard kunnen worden, hoe processen in de zorg overboord kunnen om plaats te maken voor écht maatwerk, wat ze allemaal wil doen om medewerkers mee te nemen in veranderingen, hoe ze gesprekken op gang wil brengen, teams wil smeden en al die vrouwen die in de zorg werken mondiger wil maken omdat ze zulke goede ideeën hebben maar ze nog te weinig durven uitspreken. Als ik haar teruggeef dat dit toch eigenlijk ook over haarzelf gaat roept ze ‘OHHH ja!’ en volgt weer een lachsalvo zoals ik inmiddels van haar ken.
Telkens keren we weer terug naar haar stellingname. Daarin schuilt haar invalshoek. Die mag – nee die moet ze naar voren halen. Dáár rust haar hele betoog op, toch? Sterker, haar hele loopbaan rust op haar visie. Ze weet wat ze wil, hoe ze er kan komen en hoe ze anderen kan meenemen. Dus dat mag – oh ja moet ze meenemen in haar papers. Betogen hoe de zorg zich moet veranderen gezien de budgettaire uitdagingen, de vergrijzing en de schreeuwende personeelstekorten maar ook de geweldige technologische innovaties en nieuwe inzichten die er zijn. Keurig met wetenschappelijke onderbouwing. Maar uit haar eigen expertise, haar ervaring, háár visie komt de ware kern van haar betoog voort. Nu nog even opschrijven. Weer haar lach. En dan weer praktisch. Ze moet zich op haar studie toeleggen, er komt weer een drukke periode op haar werk. ‘Dank voor je begeleiding en de inzichten waar je me aan hebt geholpen.’
Ik kijk uit naar een opinieartikel van haar hand. Zal ze zich eraan gaan wagen?
Schrijfcoaching op maat start meestal met 3 sessies.