Wil je beter leren schrijven?
‘Ga lezen, lezen en lezen.’
Dat adviseert bestsellerauteur Corine Hartman. Ze heeft het nog niet gezegd of we bestellen champagne. Om te vieren dat de tweede druk op komst is van haar nieuwste boek, dik een week na verschijning. Dit goede nieuws ontvangt Corine terwijl ik haar spreek over haar nieuwste boek De dode die niet gemist werd. Haar 22e thriller sinds ze zich in 2006 volledig toelegde op boeken schrijven. Toen ze als tienjarig meisje Agatha Christie’s boek met de weinig woke titel Tien kleine negertjes las, wist Corine: dat wil ik ook.
Het schrijven begon voor Corine dus al vroeg. Inderdaad, door te lezen.
Waarom veel lezen zo belangrijk is?
‘Als je leest, leer je hoe een schrijver een verhaal opbouwt,’ zegt Corine. ‘En als je die opbouw gaat doorzien, kan je ontdekken hoe je zelf wilt schrijven. Welke schrijfstijl past? Kies je ervoor een verhaal in de eerste persoon of in derde persoon op te schrijven? Wil je vaart maken of kwesties uitspinnen? Door veel te lezen ga je al die verschillen zien en voorkeuren ontwikkelen.’
Kijken helpt ook.
‘Ik kijk graag naar slechte films. Om te zien hoe het niet moet. Weten wat niet bevalt helpt mij boven krijgen hoe ik het wèl wil.’
Beeldend schrijven is cruciaal.
‘Ik kan zeggen: we drinken champagne uit mooie glazen,’ noemt Corine als voorbeeld. ‘Of: de serveerster opent aan onze tafel de groene fles en schenkt de mousserende wijn met een boogje in onze hoge flûtes. Vanaf hun pootje heffen we onze glazen en maken we midden op de dag een feestje van dit succes.’
Om bij de moedertaal van Agatha Christie te blijven: the proof of the pudding is in the detail. Want, zo verklaart Corine dit geheim van het schrijversvak, ‘details maken een verhaal geloofwaardig. En of je science fiction of een kinderboek schrijft, de lezer moet zich meegenomen voelen. De manier om dat voor elkaar te krijgen is details geven.’ Dus hoe kleedt een personage zich? Hoe loopt hij als hij boos vertrekt van een feestje? Zodra je de outfit of het loopje gedetailleerd uitschrijft, ziet de lezer het voor zich en gelooft hij of zij het verhaal. Al zijn de gebeurtenissen nog zo onvoorstelbaar of extreem.
Een scène waarbij ik smulde van de details is die waarin Corine uitvoerig beschrijft hoe een sub-personage iets groens op zijn tand heeft. In onderstaand fragment wordt hoofdpersoon Eva geïnterviewd door een journalist van de plaatselijke krant over de tentoonstelling van nieuwe serie schilderijen:
Eva knikt. ‘Alleen zijn, ja, dat zit in de aard van het beestje. Maar als het nodig is, zet ik me daar overheen.’
‘Die prijs, eh…’ Veenman bladert in het stapeltje papier dat hij voor zich op tafel heeft liggen, ‘de Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst. Hoe was dat, om die te krijgen?’
‘O, lieve hemel, dan praat je over vijfentwintig jaar geleden, een aanmoedigingsprijs voor jonge kunstenaars, ik was toen begin dertig en nog erg zoekende. Maar blijkbaar zagen ze iets in mijn werk, voor mij uiteraard heel motiverend.’
‘Daar las ik ook dat u uw onderwerpen tot vervelens toe bestudeert. Uw eigen woorden, hoor, niet de mijne.’
‘De basis blijft goed kijken, zoeken naar het juiste perspectief en wachten op de mooiste lichtinval bijvoorbeeld.’ Met
haar wijsvinger wrijft ze even over haar voortanden. ‘Je hebt daar iets zitten,’ zegt ze, ‘tussen je voortanden. Iets groens van de pesto, denk ik.’
Een beetje gegeneerd begint hij te prutsen, en Eva wendt haar blik af. De meeste gasten zijn inmiddels vertrokken, Winand en Annemarie ruimen glazen en servetjes op, samen met Jonah, en verder zijn alleen haar buurman en zijn vriend nog aanwezig, druk gesticulerend. Eva hoort niet helemaal wat ze zeggen, maar ze vangt er genoeg van op om te snappen dat ze onenigheid hebben. Toch niet over een van haar schilderijen?
Bron: De dode die niet werd gemist, Corine Hartman, uitgeverij Cargo (2022)
Lezen dus!
Corine en ik spraken elkaar op Kasteel Hackfort in Vorden, haar nieuwste boek speelt zich af in dit dorp in de Achterhoek. Lees het hele interview met Corine Hartman voor Naober, het tijdschrift van het Oosten.