Verlangend kijk ik naar Reizen met Tom Waes. De Vlaamse acteur met zijn brede schouders en charmante kwajongens blik.
Ik deel zijn pret wanneer hij stiekem bier bestelt op zijn hotelkamer in Iran en giert om zijn cameraman als die zich verslikt in het zelfgestookte drankje dat op hun hotelkamer wordt bezorgd.
Waes lacht mee met de man naast hem op de rand van een fontein. De man vertelt dat hij wel móet lachen. Om te overleven. Inwendig huilt hij omdat de restricties van het autoritaire islamitische regime hem het leven zoals hij het wil leiden onmogelijk maken.
En dan raakt Waes betoverd door rotsformaties; door vurige maar vriendelijke anti-VS demonstranten; door een hartelijk onthaal op een uitzinnige bruiloft onderweg door de binnenlanden.
Waes betovert mij met zijn reislust en enthousiasme. Hij is charmant maar ook kritisch. Hij toont oprechte belangstelling voor mensen en vreemde gebruiken, ook als ze hem rigide overkomen.
Ik herken zijn spontaniteit, de verrukking van snel open contact hebben met volslagen vreemden. De herkenning maakt me weemoedig. Jaloers ook.
Waarom ben ik zelf niet op reis? Waarom zit ik thuis voor de buis? Waar is de tijd dat ik een Ecuadoraanse marktvrouw een varkenskop zag leeghalen en haar levenswijsheden deelde in reisreportages zoals ik dat Waes zie doen?
In gedachten reis ik terug naar mijn uitzonderlijke ontmoeting met een Aboriginal-koning in het Australische Kakadu Park, op reportage voor National Geographic. Hoe zal het zijn met de jonge Javaanse vrouw waar ik logeerde toen ik de Borobudur-tempel bezocht? Zij zou bevallen precies negen maanden na de uitbarsting van de Merapi vulkaan die haar dorp had verwoest. Ik zou haar willen opzoeken, zien hoe het haar en haar kind vergaat en hoe vruchtbaar de verwoestende as van toen nu is, hopelijk.
In plaats daarvan struin ik thuis achter mijn computer door mijn verhalenarchief. Alweer in quarantaine. Ik ben niet positief getest. Ik heb geen contact gehad met iemand met Corona. Ik ben niet kwetsbaar. Twee jaar voorzichtig zijn en afstand houden zijn voorbij. En toch zit ik thuis. Nog steeds. Alweer. Niet uit eten. Niet naar de bios. Niet naar feestjes en borrels. Vergaderingen en interviews doe ik liever online.
Ik ga niet uit dansen. Nee, ik zet de wekker om 6:30 uur. Zodat ik vroeg naar buiten kan. Direct voor de voordeur prijs ik mijn nieuwe huisgenoot als hij daar plast. Zodat hij leert het daar te doen in plaats van binnen op de vloer.
Binnen pas ik op dat de twee andere huisgenoten hun anciënniteit niet al te fel verdedigen, wanneer ze hun dikke staart dreigend de lucht in steken en beginnen te blazen. Opnieuw naar buiten na het zoveelste slaapje voor het zoveelste plasje, maar uitkijken voor de loslopende kippen.
Mijn laatste verre reis was naar Qatar, waar ik de uitzinnige rijkdom van de heersende sjeiks en hun familie zag hun neon verlichte wolkenkrabbers, marmeren shopping malls en prestigieuze voetbalstadions-in-aanbouw.
Op de terugreis luidden de mondkapjes die vooral Aziatische reizigers op Schiphol droegen het gesloten nieuwe tijdperk in. Twee dagen later ging de eerste lockdown bij ons in.
Ik denk nog vaak aan de Soedanese geitenhoeder in de woestijn ver buiten Doha. We spraken elkaars taal niet, maar wisselden blikken uit. Hij kwam van ver, maar hij kwam nergens. Bij zijn hut paste hij op zijn kudde.
Nu blijf ik thuis en pas op mijn puppy.
Wel heb ik één uitje. Maar liefst tien kilometer van huis, in het Noorse Jachthuis in Gorssel. In het weekend van 22 april mag ik daar gasten onthalen en begeleiden tijdens een driedaagse schrijfretraite. Om het plezier te delen van reizen in je hoofd door te schrijven.
Want mijn geluk in mijn huidige, zelfgekozen quarantaine is dat ik gewoon op avontuur kan met taal. Woorden aan elkaar knopen, ervaringen delen, lezers meeslepen.
Heb jij ook reis- en schrijfkriebels? Ga mee op lastminute trip! Neem jouw verhaal mee in je lichtgewicht koffer op ontdekkingsreis in je eigen creativiteit.
Bel of mail mij als je benieuwd bent. Je kan nog mee: logeren in een eigen Stuga, bedenken hoe een levenswerk in boekvorm past, autobiografische verhalen romantiseren, structuur zoeken en schrijfritme vinden.
Meer BLOGS & SCHRIJFTIPS