Hoe zie jij je levensverhaal voor je? Weet je de rode draad al? Of zou het je helpen om eerst gewoon maar te gaan schrijven en zo onderliggende betekenissen en thema’s te ontdekken? Andermans (m/v/x) verhalen lezen kan ook richting geven.
Deze vakantie las ik ‘De Hofdame’. Literair gezien een niemendalletje, maar het boek geeft een smeuïg en soms pijnlijk inkijkje in een wereld die bolstaat van tiara’s, achterklap en tradities waarin protocollen de omgang voorschrijven.
De Hofdame wordt vrij plat verteld: rijke vrouw doet verslag van haar leven als dochter van een grafelijk geslacht, de decadente feesten en stijve ontmoetingen tijdens haar werk als hofdame van Prinses Margaret en haar eigen huwelijk met een man met hysterische woedeaanvallen.
Coming of age, ontwikkelingen in personages, grote conflicten… dat zit er allemaal niet in. Maar het leest als een trein en diepgang was niet nodig, auteur lady Anne Glenconner heeft lekker kunnen meeliften op het succes van The Crown.
Bij lezing herkende ik scènes uit de Netflix-serie waarin prinses Margaret dobberend in een infinity pool en gin tonic haar koninklijke leven vol verplichtingen en een slecht huwelijk ontvlucht en eindelijk ontspant. Het blijkt op Mustique, het eiland dat de manisch aandoende echtgenote van Coke kocht en omtoverde tot toevluchtsoord voor the rich and famous.
Dat lady Glenconner nauwelijks aan reflectie doet vergeef ik haar.
Aan de hand van anekdotes schetst ze een beeld van de tijdgeest en verhoudingen. Hoe ze met haar goudgeschminkte stiff upper lip in wapperend gewaad aan de zijde van haar echtgenoot weer een krankzinnige driedaagse Caribische party opent terwijl ze net heeft gehoord dat haar zoon ongeneselijk ziek is, hoe Imelda Marcos haar rondleidt langs haar schoenencollectie en hoe ze theedrinkt met Prins Charles.
Maar ook deze vrouw ademt het gewone leven, vooral in de verhalen over haar naasten. Van haar vijf kinderen beleven er drie hartverscheurende tragedies. Hoe ze samen met de nanny door letterlijk zijn zintuigen te prikkelen haar zoon uit zijn coma probeert te halen na zijn motorongeluk is fascinerend om te lezen.
Het gewicht van de koninklijke sleep die ze als hofdame droeg tijdens de kroning van Elizabeth in 1953; de walgelijke geur van vlugzout die vrijkwam nadat het flesje dat ze in een lange witte handschoen droeg was gebroken. De gedetailleerde herinneringen die Glenconner als getuige van binnenuit deelt laten de oorsprong van maatschappelijke verhoudingen zien die nog altijd voortduren.
Het zijn dit soort ingrediënten die een levensverhaal op smaak brengen.
Inspirerend leesvoer dat aanzet om de punt van je ganzenveer te slijpen en je eigen hoogtepunten, dieptepunten en ‘z’n gangetje’ te gaan beschrijven.
Als je wilt dat ik meelees en aanwijzingen geef over weglaten en uitbreiden: bij mij hoef je niet van adel te zijn en ook geen gevierd auteur. Mijn schrijfcoaching gaat over vertrouwen winnen in je eigen maakproces, je vertelvorm vinden en je schrijfstijl verbeteren.
Het volgende levensverhaal dat klaarligt om te lezen? Etty Hillesum, het verhaal van haar leven. Biografe Judith Koelemeijer deed tien jaar onderzoek – dat belooft een heel ander boek. Ik ben benieuwd! Lees je mee?