Schrijftips & blogs

Twijfel en verbeeldingskracht

Serieuze vergadering met Barbara

Barbara kwam op schrijfretraite in het vakantiehuisje op mijn erf De Holskamp. Ze werkt aan haar roman Hemel in Hellas – yes. Ze heeft al drieëndertig hoofdstukken op papier. Omringd door de ruimte van de Achterhoekse natuur redigeert ze nu haar eigen teksten. Een belangrijke klus die volgt op creatief en scheppend schrijven.

Ik kwam haar verwennen met cappuccino en we bespraken hoe heerlijk het is wanneer je in een schrijversflow zit. Bar heeft de verbeeldingskracht volgens mij uitgevonden, ze vertelde hartstochtelijk over kou lijden in een Griekse berghut en onverwachte ontmoetingen op een verlaten strand – scènes van haar roman die ze juist had doorgenomen. Ze straalde van geluk. Met hoekige zwarte lettertjes hele werelden scheppen en emoties voelbaar maken – een wonder dat gewoon onder je eigen handen ontstaat. En voor mij een genoegen om mee te genieten van zo’n scheppingsproces. Ik ben erg benieuwd naar Barbara’s recente schrijverij. Maar ik heb haar nieuwste kindje nog niet te lezen gekregen. Te kwetsbaar?

Twijfel en onzekerheid zijn de motor én de hel van veel schrijvers. Gesprekken die ik als schrijfcoach heb met auteurs (ja ook gewoon jij thuis op de bank bent een auteur als je aan een levensverhaal of een komische column ‘prutst’) gaan behalve over de inhoud van de schrijverij ook over die zenuwslopende stemmetjes in je hoofd die roepen ‘Je kan het niet!’ en ‘Wie zit hier nou op te wachten?’ Twijfel en onzekerheid horen bij een scheppend en creatief proces als schrijven, wen er maar aan.
Mijn ervaring is dat auteurs (ja ook gewoon jij dus) er veel aan hebben die twijfels te uiten, wilde fantasieën uit te spreken. Samen toetsen of de opbouw van een verhaal klopt en geloofwaardig is. Dat helpt demonen in de ogen te zien en los te komen van censuur. Al pratend wordt je geest weer helder en kom je tot werkbare doelen . Zulke gesprekken zijn praktisch en ondersteunend.

Barbara vertelde me dat zij worstelt met de vraag hoe je over je familie en vrienden spreekt in een waargebeurd verhaal. Hoe doe je hen recht, zonder je boek geweld aan te doen? ‘En hoe bouw ik een schrijversleven op,’ vroeg Barbara zich hardop af. ‘Ik besef steeds meer dat ik op zoek moet gaan naar mijn eigen tribe. Weten dat er gelijkgestemde schrijvers en uitgevers zijn, die zo zijn als ik, dat motiveert me het meest.’ Ja zeg, wat er allemaal kan opborrelen in je (nieuwe) leven als schrijver.

Een mooi proces, kwetsbaar ook. Sparren, stimuleren en opbouwend kritisch voortstuwen: daar ben ik dan voor in zo’n proces. Trots ben ik op de mooie kinderen die ‘mijn’ schrijvers baren. Verhalen, boeken, blogs, artikelen. En minstens zo dankbaar ben ik voor het vertrouwen.
Je neemt als schrijver best een stap als je een meelezer vraagt iets van je tekst te vinden. Samen optrekken in zo’n proces is intiem. Het levert gegarandeerd betere teksten op. En het kan reuzegezellig zijn – zie de vergaderfoto van Barbara en mij op… de Flexwerkplek*.

* Over deze roman-in-wording later meer!